Święta Klara z Asyżu, a właściwie Chiara Offreduccio, urodziła się w Asyżu (Umbria we Włoszech), jako córka Favarone Offreduccio i Ortolany. W 1212 roku za przykładem św. Franciszka z Asyżu zdecydowała się na ubogie życie monastyczne, stając się pierwszą klaryską. Przeżyła 42 lata w klasztorze San Damiano w swym rodzinnym Asyżu. Przykładem życia pociągnęła za sobą wiele kobiet, wśród nich swą matkę Ortolanę oraz siostry św. Agnieszkę i Beatrycze. W roku 1215 została przez św. Franciszka ustanowiona przełożoną klasztoru. Jej sposób prowadzenia wspólnoty oraz świętość życia przyczyniły się do uznania tego stylu życia przez papieża Innocentego IV. Papież ten osobiście też udzielił jej wiatyku. Klara zmarła 11 sierpnia 1253 roku w klasztorze San Damiano. Papież Aleksander IV, wcześniejszy kardynał protektor zakonu franciszkańskiego, kanonizował ją w roku 1255. Jej ciało spoczywa w bazylice św. Klary w Asyżu.
Wspomnienie liturgiczne św. Klary obchodzone jest w rocznicę jej śmierci (11 sierpnia), zaś same klaryski, duchowe córki Klary, uroczyście obchodzą dzień 23 września, upamiętniając w ten sposób odnalezienie ciała świętej w 1850 roku. W ikonografii św. Klara przedstawiana bywa w brązowym habicie przepasanym franciszkańskim białym sznurem z trzema węzłami symbolizującymi śluby: ubóstwa, posłuszeństwa i czystości. W ręku trzyma monstrancję, lilię lub lampę.
Reguła św. Klary Dziewicy – nazwana przez samą Klarę Sposobem życia ubogich sióstr – jest dokumentem regulującym życie wspólnoty klarysek, naśladowczyń św. Franciszka z Asyżu. Jej pełny tekst zawiera bulla papieża Innocentego IV Solet annuere z 9 sierpnia 1253 roku. Święta dożyła jej zatwierdzenia przez Stolicę Apostolską. Na dwa dni przed jej śmiercią wysłannicy papiescy wręczyli jej dokument zatwierdzający, który po dziś dzień przechowywany jest w Asyżu. Przed powstaniem Reguły wspólnota klarysek odwoływała się do napisanej w latach 1212-13 przez św. Franciszka Forma vivendi. Obok Forma vivendi na Regułę wywarł ogromny wpływ Przywilej ubóstwa, zatwierdzony najpierw słownie przez Innocentego III, a następnie na piśmie 17 września 1228 roku przez papieża Grzegorza IX. Pisząc swą Regułę, Klara odwołała się do Reguły dla braci żyjących w eremach oraz Reguły zatwierdzonej z 1223 roku, napisanych przez Franciszka z Asyżu.
Testament św. Klary Dziewicy został napisany w ostatnich latach jej życia, w czasie wielkiego oczekiwania na zatwierdzenie Reguły. Podobnie jak w Regule odnajdujemy w nim główne cechy duchowości klarysek. Podkreślony jest obowiązek dobrowolnego ubóstwa. Klara poddaje w nim swoją młodą wspólnotę władzy Kościoła Rzymskiego i opiece Zakonu Braci Mniejszych. Uznaje się siostrą i duchową córką Biedaczyny z Asyżu. Wcześniejsze wątpliwości co do autentyczności dokumentu zostały rozwiane dzięki odnalezieniu kodeksów pochodzących z XIV i XV wieku.
Święta Klara patronką telewizji
Święta Klara została ogłoszona przez papieża Piusa XII patronką telewizji, ponieważ w noc Bożego Narodzenia 1252 roku., nie mogąc z powodu choroby uczestniczyć w Pasterce w bazylice św. Franciszka, cudownie widziała jej przebieg, jakby na ekranie, w swojej celi. Patronką telewizji została jednak przede wszystkim dlatego, że kultywowała w sobie umiejętność kontemplacji, czyli widzenie dziejących się spraw w dalekiej, ostatecznej perspektywie. Słowo „telewizja” można przetłumaczyć jako „widzenie tego, co daleko”, ale także jako „widzenie daleko”.
Tomasz z Celano podaje nam racje tego wyboru:
W dzień Bożego Narodzenia, o godzinie, w której narodziło się Dzieciątko Jezus, gdy wszyscy uczestniczyli w pochwalnych pieniach aniołów, siostry udały się na jutrznię do chóru zakonnego, pozostawiając Matkę samą, złożoną niemocą. Zaczęła ona rozmyślać o Dzieciątku Jezus i ubolewać bardzo, że nie może brać udziału w śpiewaniu oficjum na Jego cześć. Głęboko westchnęła i powiedziała do Niego: «Panie Boże, oto zostawiono mnie tutaj samą!». I natychmiast melodie pięknie rozbrzmiewające w kościele św. Franciszka doszły do jej uszu. Słyszała radosną psalmodię braci, przepiękny ich śpiew; docierał do niej nawet dźwięk organów. Kościół nie był wcale tak blisko, aby po ludzku było możliwe usłyszeć to, co się tam działo. Musiał sam Bóg cudownie wzmocnić echo tych uroczystości, by dotarło aż do Świętej, albo powiększyć ponad ludzkie możliwości jej słuch. Ale jeszcze większym cudem jest to, że mogła ona zobaczyć nawet sam żłóbek Pana. Gdy nazajutrz rano przyszły do niej jej córki, błogosławiona Klara powiedziała: «Niech będzie błogosławiony mój Pan, Jezus Chrystus, który mnie nie opuścił, gdyście wszystkie odeszły. Dzięki Jego łasce mogłam słyszeć wszystkie obrzędy, jakie dokonywały się tej nocy w kościele św. Franciszka» (Tomasz z Celano, Żywot św. Klary, 29).
Modlitwa za telewizję, za wstawiennictwem świętej Klary
Święta Klaro, oblubienico Chrystusa,
Której w czasie choroby, Bóg udzielił
łaski doskonałego widzenia i słyszenia
świętych obrzędów sprawowanych w odległej świątyni,
prosimy Cię za telewizję, której jesteś patronką,
aby zawsze pomnażała w naszych domach dobro
i służyła prawdzie.
Niech wnosi wszędzie pokój i radość.
Niech coraz lepiej będzie wykorzystywana
do głoszenia Ewangelii i nauki Kościoła.
pracownikom i użytkownikom telewizji
uproś ducha odpowiedzialności i mądrości
przy wyborze treści.
niech kiedyś w niebie wszyscy dostąpimy radości
oglądania oblicza Bożego.
Amen.
Patroni medialni: